“İnsanlar rasyonel davranan canlılar olsaydı eğer, ne şiirlerin tadı olurdu ne de romanların anlamı” diye başlıyordu bir kitabımın önsözü… Çünkü zor olan yazmak değil okutabilmektir! Sözcükleri birbirine kavuşturup ahenkle raks etmelerini sağlamak, cümlelere can verip yürekleri ısıtmaktır zor olan!
“Bazı hikâyeler yazıldıktan sonra başlar…” diyor sevgili Ümit Ziya Altı ‘Sende Mahsur Kaldım’ kitabının kapağında. Hayatın kendisi geçmişte yaşanılanların izlerini taşıyan hikâyelerden ibaret olunca, kitabın ismi de içeriğe dair ciddi bir ipucu veriyor! Kitabı bir solukta okurken, yazarı motive eden şeyin ne olduğuna şahit oluyorsunuz:
“Dile gelip şu aşkı yazan kalem, yaralı yüreklerin en büyük şahididir aslında!”
Aşkı tarif ediyor ancak mutluluğun değil hüznün resmini çiziyor yazar… O, sevmek eylemini en naif duygularla kaleme almakla yetinmeyip, kitabını çok sevip de kavuşamayan duygu yüklü yüreklere armağan etmekten de geri kalmıyor!
“Aşk acısı yaşamayan bir yürek yazamaz bunları!” diye düşünüyorsunuz kitabı okurken… Oysa ki o, hüzünlerinize tercüman olmaktan başka ne yapıyor ki:
“Herkes biraz yalnız, herkes biraz sessiz! Herkesin bir yerlerde sakladığı gizli bir hüznü var mutlaka…”
Ümit Ziya Altı
Sende Mahsur Kaldım
Sayfa Sayısı: 240
Trend Yayınevi
2015, Ankara